اولین اثر ایرانی ثبت شده در فهرست آثار جهانی است که در سال 1936 توسط کارشناس نیوزلندی شرکت نفت ایران و انگلیس کشف شد .
اما داستان از چه قرار بود ؟
در سال ۱۸۹۰ میلادی زمین شناس سرشناس ژاک دو مورگان گزارش میدهد که در ناحیه چغازنبیل معادن نفت وجود دارد. گویا شرکت نفت ایران در پی همین گزارش بود که پایه گذاری شد. پس از گذشت پنجاه سال مهندسانی که سرگرم فعالیت های نفتی در چغازنبیل بودند آجری را یافتند که روی آن نوشتههایی بود. آجر را برای باستان شناسانی که در شوش کاوش میکردند فرستادند و پس از آن یک زنجیره کاوشهایی در چغازنبیل صورت گرفت که به کشف معبد چغازنبیل و آثار مهم دیگری انجامید.
این بنا نخستین بار توسط «براون» Boraven کارشناس نیوزلندی شرکت نفت ایران و انگلیس در سال ۱۹۳۶ میلادی کشف گردید و طی سالهای ۱۹۵۳ تا ۱۹۶۳ میلادی توسط رومن گیرشمن حفاری گردید.
درباره زیگورات
مجموعه مذهبی دوراونتاش پیرامون ۱۲۵۰ پ. م (۱۲۴۰–۱۲۷۵ پ. م)، در دوران شاه ایلامی اونتاش ناپیریشا، در ستایش «اینشوشیناک» ایزد نگهبان شوش ساخته شد.
این بنا در اصل از ابنیهٔ سومری بوده که برای عبادت خدایان به شکل مرتفع ساخته میشده و در ممالک بینالنهرین به وفور دیده میشود. از این ابنیه به جا مانده همچون زیگورات اور، زیگورات اتمنانکی، زیگورات انلیل، زیگورات لارسا، زیگورات دور شاروکین در عراق نیز میتوان نام برد.
معبد چغازنبیل و دوراونتاش مانند بسیاری از شهرهای دیگر ایلام، در جریان جنگهای ایلام و آشور، در یورش سال ۶۴۵ ق. م سپاه آشور به سرکردگی «آشوربانیپال» ویران شدند.
معبد چغازنبیل در جنوب غربی ایران، در در شهرستان شوش در استان خوزستان، و در نزدیکی منطقه باستانی هفتتپه واقع شده است. این سازه در ۴۰ کیلومتری جنوب شرقی شهر باستانی شوش، و ۳۵ کیلومتری غرب شهر باستانی شوشتر واقع است، اما به دلیل قرار گرفتن در غرب رودخانه دز که مرز میان این دو شهرستان را مشخص میکند، در تقسیمات کشوری بخشی از شهرستان شوش محسوب میگردد. دوراونتاش از راهی انحرافی در جاده شوش به اهواز، و همچنین از جاده شوشتر به هفت تپه (جاده کشت و صنعت کارون) قابل دسترسی است.
زیگورات چغازنبیل و دیگر معابد پیرامون آن، همگی داخل یک حصار (حریم) مقدس قرار گرفتهاند که گیرشمن برای این حریم واژه یونانی «تمنوس» را به کار بردهاست. حصار پیرامونی محوطه در حدود ۱۶۲۵ متر است که بنای چهارگوش زیگورات به اضلاع ۱۰۵/۲۰ × ۱۰۵/۲۰ متر (که اضلاع آن ۹۰ درجه از جهات جغرافیایی انحراف دارد) و بخشی از معبدها را دربر گرفتهاست. بدین ترتیب حیاطی در ابعاد ۴۰۰ × ۴۰۰ مترمربع در اطراف زیگورات به وجود آمدهاست.
زیگورات در دو مرحله ساخته شد. در آغاز، بنای مربعی با حیاط مرکزی بود که نقشهٔ آن به انباری بزرگ با اتاقهای بیروزن شباهت داشت. ارتفاع دیوار در ۳ جبهه ۸ متر و در جبههٔ شمال شرقی ۱۳ متر بود و در میانهٔ هر ضلع یک ورودی ایجاد شده بود که به حیاطی با کفی گودتر از زمینهای اطراف راه مییافت. از حیاط به منظور برگزاری مراسم آیینی و مناسک مذهبی استفاده میشد اما حدود سال ۱۲۵۰ ق.م. اونتاش ناپیریشا مصمم میشود معبدهای یک طبقهٔ نخستین را به زیگوراتی عظیم و رفیع در ۵ طبقه تبدیل کند تا چون کوهی مقدس در جلگهٔ پست شوش خودنمایی کند. زیگورات ۵ طبقه داشت و به صورت هرم از پایین به بالا کوچکتر میشد. بر بالای آن، معبد کوچکی که ایلامیها به آن «کوکونو» میگفتند ساخته شد که به دو ایزد حامی امپراتوری ایلام، ناپیریشا و اینشوشینک اختصاص داشت.
تفاوت زیگورات چغازنبیل با زیگوراتهای بینالنهرین در این است که در آن منطقه، طبقات بالایی زیگوراتها روی طبقهٔ زیرین بنا میشدند اما زیگورات چغازنبیل بدین شکل است که تمام طبقات شالودهٔ مجزایی دارند و همهٔ آنها از کف زمین بنیان گرفتهاند.
تصفیهخانه آب چغازنبیل، واقع در جبهه غربی معبد اصلی قرار دارد. این تصفیهخانه با بهرهگیری از ظروف مرتبط ساخته شده و از این بابت قدیمیترین تصفیهخانه دنیا محسوب میشود.
رومن گیرشمن، حفار چغازنبیل، اعتقاد دارد که آب مورد مصرف تصفیه خانه از فاصله ۴۵ کیلومتری و توسط کانالی از رودخانه کرخه تأمین میشدهاست. این درحالی است که رودخانه دز، در فاصله ۳ کیلومتری معبد قرار دارد. عدم تأمین آب چغازنبیل از رودخانه دز، به خاطر اختلاف ارتفاع زیاد محوطه چغازنبیل با سطح رودخانه دز، میباشد.
چغازنبیل جزو معدود بناهای ایرانی است که در فهرست آثار میراث جهانی یونسکو ثبت شدهاست. در بعضی از کتب تاریخی قدیمی، شوش (شهر باستانی) را چغازنبیل نامیدهاند.